wpływ ołowiu na rośliny

[Iwus]

poszukuje informacji na temat wpływu ołowiu na rośliny,na razie znalazłam to

niska zawartość ołowiu w roślinach wynika ze słabej rozpuszczalności związków ołowiu w wodzie i wynikającej stąd słabej migracji pierwiastka z gleby do roślin.

Ołów opóźnia rozrost korzeni i wywołuje wyraźne ograniczenie oddychania. Szkodliwe skutki zależą od gatunku rośliny, własności gleby i postaci związku ołowiu

[andrewmis]

Na razie eno to mi wpadłoo w oko:
1) Obserwowany
szkodliwy wpływ ołowiu na rośliny tłumaczy się zaburzeniami fotosyntezy,
podziału komórek oraz gospodarki wodnej. Wiele roślin, a szczególnie bakterie
rozwijają mechanizm tolerancji na wysokie stężenia ołowiu w podłożu. Polega on
przede wszystkim na zmianie właściwości błony komórkowej, która zwiększa
zdolności sorpcyjne dzięki wydzielaniu pektyn. W roślinach wyższych jest on
zatrzymywany głównie przez komórki endodermy, co wyłącza go w znacznym stopniu
z metabolizmu.
W roślinach jest on także wytrącany w postaci fosforanów lub innej formie
krystalicznej na błonach komórkowych nie tylko korzeni, ale również łodyg i liści. Ołów
może także podlegać transportowi do komórek i odkładać się w różnych ich
częściach. Pobieranie ołowiu przez korzenie jest procesem biernym i
proporcjonalnym do występowania rozpuszczalnych form w podłożu i większym
stopniu odkłada się on w korzeniach niż w częściach nadziemnych. Intensywność
pobierania zależy od właściwości roślin oraz od warunków glebowych. Do czynników
wyraźnie ograniczających pobieranie należą przede wszystkim wzrost odczynu gleby i
spadek temperatury otoczenia. Ołów z opadu atmosferycznego stanowi ważne źródło
zanieczyszczenia roślin. Procesy alkilacji ołowiu zachodzące w środowisku
glebowym zwiększają fitoprzyswajalność metalu. Rośliny narażone na działanie
organicznych związków ołowiu zawierają z reguły więcej tego metalu. Na pobieranie i
aktywność tego metalu w roślinach antagonistyczny wpływ mają wapń, siarka i fosfor.
Powodują one wytrącanie się ołowiu w formach słabo rozpuszczalnych zarówno w
środowisku korzeni jak i w tkankach roślin. Współzależność Pb - Zn polega na
wzajemnych zaburzeniach transportu z korzeni do zielonych części rośliny.
Stymulujący wpływ na pobieranie kadmu jest natomiast efektem wtórnym,
spowodowanym uszkodzeniem selektywnej funkcji błon komórkowych. Tolerancja
roślin na nadmiar ołowiu jest na ogół duża i może jeszcze wzrastać w środowiskach
zanieczyszczonych. Szczególną adaptację, poza mikroorganizmami i mszakami,
wykazują niektóre drzewa, krzewy i rośliny zielone. Na ogół nie obserwuje się
szkodliwego wpływu ołowiu w warunkach polowych. Ze względu na brak działania
roślinnej bariery biologicznej w stosunku do ołowiu, jego nagromadzanie się w
roślinach może stanowić zagrożenie dla zdrowia człowieka i zwierząt. Wapnowanie
gleb, intensywne nawożenie fosforowe z dodatkiem siarki oraz zwiększenie próchnicy
może ograniczyć pobieranie ołowiu przez rośliny. Obecność ołowiu stwierdza się we
wszystkich tkankach zwierząt. W organizmach morskich dochodzi do większego
nagromadzania niż w ssakach lądowych, u których koncentruje się na ogół w
kościach.

2) Ołów jest bardzo rozpowszechniony w środowisku wodnym i w glebie i szkodzi organizmom tam występującym. Wody miękkie są - wskutek malej zasadowości i zdolności buforującej układu bardziej niebezpieczne, gdyż ołów występuje tu w postaci rozpuszczalnych soli. Natomiast w wodach twardych i o dużej zasadowości (a także przy wyższych wartościach odczynu pH) występują trudno rozpuszczalne lub praktycznie nierozpuszczalne sole ołowiowe, jak np. fosforan Pb3(P04), siarczan PbS04, siarczan zasadowy PbSC4-PbO, wodorotlenek Pb(OH), węglan PbCO, i zasadowy węglan (biel ołowiowa) 2PbC03-Pb(OH),.

Ołów w postaci różnych związków występuje w niektórych ściekach przemysłowych. Ale zarówno w ściekach, jak i w wodach powierzchniowych wszystkich klas czystości (por. podrozdział 3.2) dopuszczalne stężenia ołowiu wynoszą na obszarze PRL 0,1 mg Pb/dm3. Taka sama dopuszczalna wartość obowiązuje w Polsce dla wód do picia - stosownie do zaleceń WHO.
Związki, ołowiu w wodach bardzo miękkich działają silnie toksycznie na ryby. Stężenia 0,1 -0,4 mg Pb/dm3 powodowały wyginięcie różanki, ciernika i pstrąga. Doświadczenia z błękitnoskrzelim okoniem (Lepomis macrochirus) wykazały, że tetraetyloolów o stężeniu do 0,2 mg Pb/dm3 nie był jeszcze szkodliwy. Natomiast stężenie 1,4 mg Pb/dm3 działało śmiertelnie po 48 h oddziaływania.

Małe stężenie soli ołowiawych w glebie sprzyja procesom nitryfikacyjnym, hamując jednocześnie amonifikację. Doświadczenia z kulturami wodnymi pszenicy i ziemniaków wykazały, że azotan ołowiawy o stężeniu od 1,5 do 25 mg Pb/dm3 wody działa korzystnienatomiast przy stężeniu powyżej 50 mg Pb/dm3 wszystkie rośliny doświadczalne wyginęły w ciągu 8 dni.

Na chlorek ołowiawy rośliny były jeszcze bardziej wrażliwe. W doświadczalnych uprawach pszenicy, żyta, jęczmienia, owsa i kukurydzy na glebach piaszczystych nawadnianych wodą o zawartości od 10-10 do 100 mg Pb/dm3 w postaci octanu ołowiawego najmniej wrażliwa okazała się kukurydza, bardzo odporne na jony ołowiu było również żyto. Bardzo wrażliwy jest jęczmień, owies, a szczególnie pszenica. Rosła ona znacznie słabiej, wyraźnie niższe były plony. Ołów opóźnia rozrost i wyraźnie ogranicza oddychanie. Szkodliwe skutki zależą od odporności danego gatunku rośliny, od cech i właściwości gleby oraz od postaci związku ołowiu. Większe szkody występują w glebach kwaśnych, wyraźnie mniejsze w glebach alkalicznych.

I jeszcze to:
3) W środowisku ziemskim wyróżnia się ołów
“pierwotny” i ołów “wtórny”. Pierwszy z nich nazywany jest także “zwyczajnym”,
gdyż wszedł w skład minerałów i skał w chwili ich powstania. Ołów “wtórny” określany
jako “radiogeniczny”, pochodzi z przemian promieniotwórczych uranu i toru.
Najwięcej ołowiu gromadzi się w skaleniach i mikach, w których łatwo podstawia on
potas. Podczas wietrzenia ołów ze związków siarczkowych uruchamiany jest powoli,
na ogół po procesach utleniania, w których uczestniczą drobnoustroje. Średnia
zawartość ołowiu w węglach świata wynosi 25 ppm, a maksymalne zawartości w
popiołach węgli przekraczają 2000 ppm. Popiół ropy naftowej zawiera średnio 500
ppm. Ze względu na słabą migrację ołowiu naturalne jego rozmieszczenie w profilu
glebowym odzwierciedla zawartość w skałach macierzystych.
Zawartości naturalne określane dla ołowiu są na ogół zawyżone ze względu na
ogólne i wieloletnie oddziaływanie zanieczyszczeń. Dla większości gleb Polski
zawartość ołowiu wynosi 18 ppm, dla Alaski 12 ppm, podczas gdy naturalna
zawartość nie powinna przekraczać 20 ppm. Ołów jest mało ruchliwy w warunkach
glebowych. Rzadko występuje w postaci jonu Pb+2, tworzy natomiast jony
kompleksowe z grupą OH-, , które w znacznym stopniu regulują procesy sorpcji i
desorpcji. Jest on silnie wiązany przez komponenty glebowe a szczególnie związki
żelaza i manganu, minerały ilaste, wodorotlenki Fe i Al oraz przez substancję
organiczną. Wytrącanie ołowiu w postaci węglanów i fosforanów jest istotnym
procesem decydującym o jego unieruchamianiu w glebach przy pH6,5. W glebach
kwaśnych dominują formy ołowiu w związkach organicznych, które mogą zarówno
zwiększać jak i obniżać jego migrację. Prawie we wszystkich glebach bilans ołowiu
jest dodatni i wskazuje na stały wzrost zawartości. Przy zmianie warunków
glebowych, a zwłaszcza spadku jej pojemności sorpcyjnej oraz wskutek powstawania
rozpuszczalnych kompleksów ze związkami organicznymi może zachodzić migracja
ołowiu do wód gruntowych. Wzrost zawartości ołowiu w powierzchniowych poziomach
gleb wpływa niekorzystnie na mikroflorę i mikrofaunę. Wskutek ograniczenia
enzymatycznej aktywności drobnoustrojów ulega zahamowaniu proces rozkładu
materii organicznej, a szczególnie celulozy, co w efekcie doprowadza do degradacji
gleby.

To tyle, może coś się przyda.

[arti]

Wody miękkie są - wskutek malej zasadowości i zdolności buforującej układu bardziej niebezpieczne, gdyż ołów występuje tu w postaci rozpuszczalnych soli. Natomiast w wodach twardych i o dużej zasadowości (a także przy wyższych wartościach odczynu pH) występują trudno rozpuszczalne lub praktycznie nierozpuszczalne sole ołowiowe, jak np. fosforan Pb3(P04), siarczan PbS04, siarczan zasadowy PbSC4-PbO, wodorotlenek Pb(OH), węglan PbCO, i zasadowy węglan (biel ołowiowa) 2PbC03-Pb(OH),.

Czy ktoś ma jakieś informacje na temat wpływu odczynu na biodostępność ołowiu? Chodziło by mi raczej o dokładne dane np. o ile proc. zmniejszy się stężenie ołowiu w roślinach rosnących na glebach zasadowych w porównaniu z tymi z gleb o odcz. kwaśnym lub obojętnym.