METALE TOKSYCZNE:)

[Klik]

mam referacik z bio, zrobilam go juz ale może Wy wiecie coś więcej na ten temat, tyczy się on dwóch metali Hg i Al. bardzo prosze o jakieś ciekawostki dotyczące wpływu tych metali na organizm zywy. z góry dzięki ogromne. pozdr

[DMchemik]

o glinie ostatnio krążą przesadzone opowieści. Co do rtęci to polecam historię która miała miejsce w zatoce Mina-Mata w Japoni

[naanahanae]

Al który powszechnie występuje w środowiku i normalnnie nie jest toksyczny przechodzi w środowisku kwaśnym np zakwaszonej glebie w postać toksyczną.
NISZCZY KORZENIE.
Toksyczne działanie glinu obserwuje się przede wszystkim na korzeniach roślin. Ich wzrost jest zahamowany, są zgrubiałe, barwy brunatnej, o małej liczbie korzeni drobnych. Ma to swoje odbicie w transporcie wody i soli mineralnych z roztworu glebowego do części nadziemnych roślin. Ponadto korzenie roślin są bardziej podatne na zakażenia, szczególnie patogenami. Duża koncentracja glinu w roztworze glebowym hamuje pobieranie oraz transport wapnia i magnezu.
Przy zakwaszeniu gleby powstaje w niej ze związków glinu, silnie trujący jon glinu Al+++, który jest już obecnie dużym problemem gleb Polski, a jeszcze niedawno znany był tylko z niektórych gleb równikowych.
Skażenia, które wpuszczane są w powietrze, w większości trafiają potem do gleby. Jedna z dróg niszczenia to wypłukiwanie wapnia magnezu. Jeżeli gleba jest mało zasobna w te pierwiastki niszczenie nie będzie tak szybko następować jak u gleb ubogich. Tempo niszczenia zależy m. in. od własnej odporności gleby, od jej żyzności i zasobności. Na nizinach Polski mamy ogromne powierzchnie lasów sosnowych , rosnących. Cierpi ona szczególnie wielostronnie od kwaśnych deszczów i postępującego zakwaszenia jej samej.
Zakwaszanie powoduje wypłukiwanie zasobów takich pierwiastków ja magnez i wapń. Po usunięciu wapnia w glebie pojawia się trujący jon glinu, który jest problemem dzisiejszych gleb w Polsce. Zakwaszenie eliminuje wiele bakterii glebowych i hamuje proces nitryfikacji. W glebach zanieczyszczonych metalami ciężkimi zakwaszenie powoduje większą szkodliwość tych pierwiastków. Metale wtedy przechodzą w postać jonową , bardziej ruchliwą i toksyczną .Przy tym samym stężeniu metali rośliny pobierają ich znacznie więcej z gleb zakwaszonych.
Lekarstwem dla gleby jest wapnowanie , dostarczanie do gleby naturalnych skał zawierających wapń i magnez- wapieni i dolomitów ,albo różnych postaci wapna nawozowego .W Polsce ok.35-50% powierzchni ziemi uprawnej pilnie potrzebuje wapnowania.

Mechanizmy działania jonów glinu na komórki układu immunologicznego
W ciągu kilku ostatnich dekad wzrosło stężenie glinu w zbiornikach wodnych i w większości środków
spożywczych zwiększając prawdopodobieństwo szkodliwego oddziaływania glinu na zdrowie człowieka.
Toksyczne działanie glinu wiąże się z dezorganizacją cytoszkieletu komórki. Mechanizm ten jest szczególnie
istotny w oddziaływaniu glinu na jądro komórkowe i proces mitozy. Glin lokalizuje się głównie w jądrze
komórkowym, a strukturami jądrowymi narażonymi na bezpośrednie działanie aluminium są chromatyna i DNA.

Działanie toksyczne glinu polega na zaburzaniu gospodarki mineralnej układu kostnego, czego efektem jest rozmiękczenie i nadmierna łamliwość kości.
Nadmierne gromadzenie się glinu w tkance mózgowej jest przyczyną tzw. otępienia dializowego. Wreszcie podejrzewa się glin o działanie rakotwórcze.

Glin toksyczny dla zwierząt
Glin na stałe zagościł w naszym codziennym życiu. Jednak używanie aluminiowych naczyń czy różnego rodzaju opakowań może być groźne dla zwierząt.

Wiele związków glinu stosuje się w lecznictwie, a także do produkcji kosmetyków. Sole glinowe wykorzystuje się jako dodatki do żywności i pasz, ze względu na ich działanie spulchniające, stabilizujące pH lub zapobiegające zbrylaniu. To wszystko stanowi potencjalne źródło zagrożenia glinem dla człowieka i zwierząt gospodarskich. Także powszechne stosowanie nasion soi w żywieniu zwierząt stanowi dodatkowe źródło glinu, ze względu na wysoką zawartość tego pierwiastka w nasionach. Szerokie stosowanie glinu oparte jest na przekonaniu, że jest to pierwiastek zupełnie nieszkodliwy dla człowieka i zwierząt. To błąd.

Glin wytrzebił ślimaki

Glin występuje w organizmach zwierzęcych w śladowych ilościach. Największe jego stężenie przypada na twarde tkanki organizmów morskich (70-4500 ppm), podczas gdy w organizmach ssaków lądowych zawartość glinu mieści się w granicach od 0,5-30 ppm (głównie płuca i sierść).

Kwaśne deszcze, a także inne kwaśne opady dostają się do jezior, rzek i innych zbiorników wodnych, powodując ich zakwaszenie i czyniąc je szkodliwymi dla zwierząt i ludzi. Toksyczny glin może dostawać się do wody bezpośrednio lub też poprzez wymywanie z sąsiednich terenów. Wzrost koncentracji glinu w zakwaszonych wodach jest przyczyną zmniejszenia się liczebności bezkręgowców. Do szczególnie wrażliwych należą ślimaki, małże i skorupiaki. Glin, który zostaje wymyty z gleby, jest szczególnie niebezpieczny dla ryb, gdyż kumuluje się w ich skrzelach, uniemożliwiając oddychanie. Szczególnie wrażliwymi gatunkami ryb są łososie, pstrągi, okonie, karpie i sumy.

Dużo uwagi poświęcono toksycznemu wpływowi glinu na ptaki. Do ich organizmów glin trafia wraz z pokarmem. Szkodliwe działanie w dużym stopniu zależy od zawartości wapnia i fosforu w pokarmie. Przy dużej zawartości tych pierwiastków toksyczność glinu jest o wiele mniejsza niż w warunkach ich niedoboru. Wapń potrzebny do uformowania skorupy jaja jest magazynowany w szkielecie, głównie w kościach długich. Jeśli pokarm zawiera mało wapnia, to w szkielet wbudowywany jest glin. Ptaki składają wówczas jaja ze skorupkami o szorstkiej powierzchni i nadmiernej porowatości, co obniża sukces rozrodczy. Przyczyną uszkodzonych skorupek jest właśnie toksyczny glin oraz niedobór wapnia. Naukowcy stwierdzili, że glin obniża też wytrzymałość kości długich kurcząt brojlerów, które są mniej sztywne i sprężyste. Wysoka kumulacja tego pierwiastka w kościach może prowadzić do zmian struktury mineralnej kości.

Stwierdzono również toksyczność glinu w stosunku do ssaków. Przy długotrwałym narażeniu glin prowadzi do wielu zaburzeń, m.in. we krwi, układzie pokarmowym i kostnym. Powoduje na przykład zmniejszenie liczby erytrocytów, poziomu hemoglobiny i wartości hematokrytowej. Wskazuje to, że glin zaburza proces tworzenia czerwonych krwinek. Ponadto stwierdzono toksyczne działanie tego pierwiastka na układ białokrwinkowy i na aktywność wielu enzymów. Glin wpływa również na wchłanianie składników pokarmowych, takich jak: aminokwasy, kwasy tłuszczowe, cukry i składniki mineralne może także kumulować się w wątrobie, powodując jej uszkodzenia.

Glin przyczyną Alzheimera?

Zaburzenia w gospodarce wapniowej i fosforowej doprowadzają do uszkodzenia układu kostnego, którego najbardziej charakterystyczną cechą jest osteomalacja, czyli rozmiękczanie kości. W chwili obecnej duże zainteresowanie budzi wpływ glinu na schorzenia neurologiczne. Kumulacji glinu w tkankach mózgu coraz częściej przypisuje się wiele różnych schorzeń tego typu, w tym najbardziej znaną postać demencji - chorobę Alzheimera.

Dziennie spożywamy od 10 do 100 mg glinu, podczas gdy ustalone przez Komitet FAO/WHO tolerowane pobranie glinu wynosi 7 mg/kg masy ciała/tydzień. Zalecany przez ekspertów poziom jest możliwy do utrzymania jedynie przy zachowaniu odpowiedniego reżimu w przetwórstwie żywności, przygotowywaniu i przechowywaniu żywności oraz przy unikaniu leków zawierających glin.
Rtęć- w przeszłosci największe zanieczyszczenia rtęcią wynikały ze zrzuciania nieorganicznych związków rtęci do jezior, rzek i mórz. chociaż nieorganiczne związki rteci sa toksyczne nie dają się zasymilować łatwo w organizmach żywych. w warunkach beztlenowych przekształcają sie w wysoce toksyczną metylo- i dimetylortęć. związki te łatwo przenikają przez błony biologizne i dają się bioakumulować.
najbardziej dramatyczny przypadek masowego zatrucia rtęcią związnego ze sporzyciem ryb i innych produktów morza skarzonych metylortecią zanotowano w 1956 roku w japonii, gdzie katalizator rteciowy stosowany w fabryce chemicznej został rzucony w postaci błota odpadowego do zatoki Minamata.

jezli chodzi o inne zródła rteci w srodowisku i związanych z tym zatruć to kiedyś, równiez w Polsce stosowano zaprawy rtecowe do ziaren które miały chronic ziarna przed szkodliwymi grzybami glebowymi.
Były przypadki ze tak zaprawione ziarna zamiast wyladować w ziemi były przetrabiane na mąkę i stąd zatrucia, a te ktróre zostały posiane - zanieczyściły gleby, a gleby nie maią takiej zdoloności do samooczyszcania jak atmosfera czy zbiorniki wodne- stad skarzenia, i akumulacja rtęci w glebie.

Największe stężenie rtęci występuje w łupkach węglowych i bitumicznych, oraz zasadowych skałach krystalicznych. Najczęściej spotykaną postacią w przyrodzie są połączenia dwuwartościowe (HgS - cynober). Zawartość w węglu dochodzi do 8,5 mg/kg, w pyle kominowym z elektrociepłowni do 18 mg/kg, a w ropie naftowej ponad 20 mg/kg.
Główne zagrożenie stanowi ciągle zawodowa ekspozycja na pary rtęci metalicznej w ponad 50 zawodach m.in. : w przemyśle wydobywczym, przy produkcji chloru i ługu metodami elektrolitycznymi, przy otrzymywaniu barwników, fungicydów.
Źródłem rtęci zanieczyszczającej środowisko jest spalanie produktów ropy naftowej i węgla (np. w sąsiedztwie elektrowni węglowej może opadać rocznie 400g Hg/ha). Dodatkowe wprowadzanie rtęci do gleby może być spowodowane stosowaniem fungicydów (zwłaszcza zapraw nasiennych). Rtęć jest stałym składnikiem ścieków komunalnych, których stosowanie do nawożenia gleb stanowi duże zagrożenie włączenia rtęci do produktów odżywczych.
Nagromadzenie rtęci w żywności pochodzenia morskiego i lądowego stwarza ryzyko dla człowieka , głównie przez spożywanie ryb, a zwłaszcza tuńczyków, krabów i ślimaków, oraz ptactwa łownego z terenów gdzie stosowane są fungicydy .Zwierzęta o małej masie ciała wydalają rtęć szybciej niż większe i zimnokrwiste, np. ryby.
Losy w organizmie
80% rtęci wchłoniętej przez układ oddechowy pozostaje w organizmie a stężenie par rtęci w tkankach i powietrzu ma się jak 20:1. Część płynącej z krwią rtęci przedostaje się przez barierę mózgowo-rdzeniową i łożysko, powodując odkładanie jej w mózgu i tkankach płodu. Stosunek stężenie metylortęci w mózgu i we krwi człowieka wynosi 5:1, zaś iloraz zawartości we włosach i przez zawartość we krwi wynosi około 250 razy. Ponad 90% rtęci nieorganicznej niezależnie od rodzaju ekspozycji gromadzi się w nerkach.

Działanie toksyczne
Ogólnie uważa się ,że błona komórkowa jest pierwszym miejscem atakowanym przez rtęć i inne metale ciężkie. Choć stężenie metylortęci w nerkach jest znacznie większe niż w mózgu, uszkodzenie nerek nie dorównuje uszkodzeniu ośrodkowego układu nerwowego. Jedną z najwcześniejszych zmian biochemicznych przed wystąpieniem objawów fizjologicznych w zatruciach metylortęcią jest zaburzona biosynteza białka.
Objawy zatrucia przewlekłego parami rtęci metalicznej (0,01-0,05 mg/m3powietrza) : osłabienie, bóle głowy, kończyn, ślinotok, zapalenie jamy ustnej, rozchwianie i wypadanie zębów, uporczywe wysychanie jamy ustnej, niebieskofioletowy rąbek na dziąsłach, biegunki, uszkodzenie nerek i ośrodkowego układu nerwowego. Objawy zatrucia przewlekłego parami rtęci metalicznej (0,1 mg/m3powietrza) : drżenie, zaburzenia umysłowe, zapalenie dziąseł. Ze wzrostem stężenia rtęci pojawiają się następujące objawy: drżenia rtęciowe, niezborność chodu, zaburzenia mowy, zaburzenia móżdżku, zaburzenia słuchu, śmierć( powyżej 170 mg inaczej : stężenie w mózgu ponad 5µg/g).

[Klik]

dzięki wielkie

[dulcynea]

chcialabym prosic o pomoc co do zwiazkow rteci. jakie sa najbardziej toksyczne a jakie najmniej, jak sie wchlaniaja to gdzie? ktore sa rozp w wodzie a ktore w tluszczach