Typy uzębienia u węży
: 22 sie 2007, o 16:32
Pierwszym typem uzębienia jest:
Aglypha (z greckiego: a=zaprzeczenie oraz glyphe=zagłębienie, jama)
Węże w tej grupie mają w szczęce górnej zęby mniej więcej równej wielkości. Nie ma w nich rowka, ani wewnętrznego kanalika. Brak też u nich osobnych dużych zębów jadowych. Do tej grupy należą wszystkie węże niejadowite. Drugim typem jest:
Opisthoglypha (z greckiego: opisthe=tylny, stojący z tył oraz glyphe=jak wyżej)
W tej grupie można zaobserwować na przodzie szczęki górnej szereg zębów równej wielkości. Za nimi z tył widać jedną lub kilka par dużych zebów jadowych, na których znajduje się po jednej lub więcej otwartych rynienek przebiegających wzdłuż zęba. Dzieki takiemu ustawieniu zebów jadowych węże te muszą głęboko ująć paszczą swoją ofiarę i silnie ją ucisnąć zębami, aby jad przedostał się do rany. Natomiast płytkie uchwycenie przednimi zębami nie podowduje przeniknięcia jadu. Z tego powodu węże ta bywają uwżane za warunkowo jadowite. Należą do nich przedstwiciele rodziny wężowatych (Colubridea) Trzecim typem jest:
Proteroglypha (z greckiego: proteros=przedni, glyphe=jak wyżej)
Węże zaliczane do tej grupy mają parzyste zęby jadowe z podłużnie przebiegające głęboką rynienką (albo częściowo kanalikiem), osadzone nierychomo w przedniej części szczęki górnej. Układ ten jest sprawniejszy od poprzedniego i stanowi wyższy stopień rozwoju aparatu jadowego. Wszystkie węże, mają go, są jadowite. Do przekazania trucizny wystarczy płytkie uderzenie końcem pyska. Do tej grupy należą przedstawiciele zdradnicowtych (Elapidea) i węże morskie (Hydrophiidea) I czawrtym ostatnim typem jest:
Solenoglypha (z greckiego: solenos=kanał i glypha jak wyżej)
Wyróżnia się u nich dwa duże, nieco zakrzywione zęby jadowe osadzone ruchomo na przedniej szczęce górnej. Każdy z zębów ma wewnętrzny kanalik, kończy się mała szparką na jego przedniej stronie, tuż przy zaostrzonym końcu zęba. Kanaliki te łączą się z gruczołami jadowymi. W czasie spoczynku zęby odchylają się do tył, umożliwiając zakmnięcie paszczy. Przy jej otwarciu kość poprzeczna podniebienia przesuwa się do przodu, wychylając kości szczękowe z przyrośniętymi do nich zębami, które ustawiają się sztorcem. Dzięki temu układowi zęby jadowe mogą osiągać stosunkowo duże rozmiary. U niektórych węży z rodzaju Bitis, u żmiji indyjskiej (Vipera russelii) i inncyh dochodzą one do 25 mm długości. Aparat jadowy tego typu występują u najbrdziej wyspecjalizowanych węży jadowitych z rodziny żmijowatych (Viperidea) i grzechotnikowatych (Cortalidea) To tyle o typach uzębiania u węży
Pozdrawiam
Aglypha (z greckiego: a=zaprzeczenie oraz glyphe=zagłębienie, jama)
Węże w tej grupie mają w szczęce górnej zęby mniej więcej równej wielkości. Nie ma w nich rowka, ani wewnętrznego kanalika. Brak też u nich osobnych dużych zębów jadowych. Do tej grupy należą wszystkie węże niejadowite. Drugim typem jest:
Opisthoglypha (z greckiego: opisthe=tylny, stojący z tył oraz glyphe=jak wyżej)
W tej grupie można zaobserwować na przodzie szczęki górnej szereg zębów równej wielkości. Za nimi z tył widać jedną lub kilka par dużych zebów jadowych, na których znajduje się po jednej lub więcej otwartych rynienek przebiegających wzdłuż zęba. Dzieki takiemu ustawieniu zebów jadowych węże te muszą głęboko ująć paszczą swoją ofiarę i silnie ją ucisnąć zębami, aby jad przedostał się do rany. Natomiast płytkie uchwycenie przednimi zębami nie podowduje przeniknięcia jadu. Z tego powodu węże ta bywają uwżane za warunkowo jadowite. Należą do nich przedstwiciele rodziny wężowatych (Colubridea) Trzecim typem jest:
Proteroglypha (z greckiego: proteros=przedni, glyphe=jak wyżej)
Węże zaliczane do tej grupy mają parzyste zęby jadowe z podłużnie przebiegające głęboką rynienką (albo częściowo kanalikiem), osadzone nierychomo w przedniej części szczęki górnej. Układ ten jest sprawniejszy od poprzedniego i stanowi wyższy stopień rozwoju aparatu jadowego. Wszystkie węże, mają go, są jadowite. Do przekazania trucizny wystarczy płytkie uderzenie końcem pyska. Do tej grupy należą przedstawiciele zdradnicowtych (Elapidea) i węże morskie (Hydrophiidea) I czawrtym ostatnim typem jest:
Solenoglypha (z greckiego: solenos=kanał i glypha jak wyżej)
Wyróżnia się u nich dwa duże, nieco zakrzywione zęby jadowe osadzone ruchomo na przedniej szczęce górnej. Każdy z zębów ma wewnętrzny kanalik, kończy się mała szparką na jego przedniej stronie, tuż przy zaostrzonym końcu zęba. Kanaliki te łączą się z gruczołami jadowymi. W czasie spoczynku zęby odchylają się do tył, umożliwiając zakmnięcie paszczy. Przy jej otwarciu kość poprzeczna podniebienia przesuwa się do przodu, wychylając kości szczękowe z przyrośniętymi do nich zębami, które ustawiają się sztorcem. Dzięki temu układowi zęby jadowe mogą osiągać stosunkowo duże rozmiary. U niektórych węży z rodzaju Bitis, u żmiji indyjskiej (Vipera russelii) i inncyh dochodzą one do 25 mm długości. Aparat jadowy tego typu występują u najbrdziej wyspecjalizowanych węży jadowitych z rodziny żmijowatych (Viperidea) i grzechotnikowatych (Cortalidea) To tyle o typach uzębiania u węży
Pozdrawiam