Biolog.pl

Mam problem z następującym zadaniem:

Skrobia jest mieszaniną cząsteczek liniowej amylozy i rozgałęzionej amylopektyny. Skrobia różnych gatunków roślin jest z różną łatwością trawiona przez organizmy cudzożywne. Opisz przyczynę zróżnicowanej możliwości trawienia skrobi pochodzącej od różnych gatunków roślin.

Czy tu chodzi o fakt, że amylopektyna pęcznieje? I w zależności od jej % zawartości w mieszaninie skrobi tak utrudnione bądź ułatwione będzie trawienie?

Na początku myślałem, że to może mieć coś wspólnego z wiązaniami glikozydowymi no ale przecież oba wielocukry posiadaja wiązania α-glikozydowe.

Skrobia nie zawsze hydrolizuje się do glukozy. Tylko skrobia niektórych rodzajów roślin np. zbóż może podlegać powolnemu całkowitemu (100%) strawieniu. Skrobię która nie ulega całkowitemu strawieniu nazywamy skrobią oporną. Taka skrobia przechodzi przez jelito grube (błonnik) i wydalana jest z kałem.

Wiem, że to może niezbyt kompletna odpowiedź na zadane pytanie, ale może Ci ta informacja czymś pomogła.

szamich94 pisze:wiązania α-glikozydowe

To za mało. α-1,4-o-glikozydowe są zrywane przez amylazę ludzką.
Jakie wiązania są w amylozie, a jakie w amylopektynie? Odpowiedź na to pytanie będzie odpowiednim naprowadzeniem.

PS. (to wynika z nazwy enzymu)

Ale pytanie dotyczy organizmów cudzożywnych", a więc nie tylko ludzi. Czym się różni skrobia np. pochodząca z ziemniaka od skrobi pochodzącej ze zbóż? I co wpływa na to, że nie jest w 100% trawiona? Przecież tak, jak napisał Gardzia, składa się ona z amylozy (α-1,4 glikozydowe) i amylopektyn (α-1,6 glikozydowe), z czego amylaza hydrolizuje te pierwsze - czy chodzi o wzajemny stosunek amylozy do amylopektyny? wyłączając skrobię sinicową, bo tam są glikogen i amylopektyny.

Ale czy wiązania α-1,6 glikozydowe w amylopektynie nie są w mniejszości w stosunku do α-1,4 glikozydowych? Bo takowe w amylopektynie z tego co pamiętam występują tak jak u amylozy (chyba z 90% tych wiązań to α-1,4 glikozydowe, a ok. 10% α-1,6 glikozydowe). Wydaje mi się, że odpowiedzi trzeba szukać we właściwościach chem-fizycznych amylopektyny takich jak rozp. w H20 czy wspomniana już przeze mnie zdolność do pęcznienia i tworzenia zoli. Czy to nie te czynniki mogłyby utrudniać trawienie?

no właśnie pytanie jest, czy w przypadku wszystkich roślin jest taki stosunek amylozy do amylopektyn.

Doczytałem, to co wcześniej pisałem nie można odnieść do tego problemu (wiązania alfa-1,6-glikozydowe są trawione przez inny enzym, znacznie później).

dmnunited pisze:Wydaje mi się, że odpowiedzi trzeba szukać we właściwościach chem-fizycznych amylopektyny takich jak rozp. w H20 czy wspomniana już przeze mnie zdolność do pęcznienia i tworzenia zoli. Czy to nie te czynniki mogłyby utrudniać trawienie?

Amylopektyna rozpuszcza się w wodzie, a amyloza (która ze względu na zwijanie i ciasne upakowanie się łańcucha jest praktycznie nierozpuszczalna) nie. Dlatego skrobia zawierająca znacznie więcej amylopektyny niż amylozy jest dużo szybciej i łatwiej rozkładana, i w efekcie wchłaniana, od tej zawierającej mniej amylopektyny.

Należałoby też wspomnieć o ułatwionym dostępie enzymów do wiązań alfa-1,4-glikozydowych (w pierwszej kolejności, te alfa-1,6-glikozydowe rzeczywiście niczego nie utrudniają [jak myślałem na początku]) w amylopektynie - wynika to zarówno z rozpuszczalności w wodzie, jak i nieupakowanej struktury (która jest powiązana z tą rozpuszczalnością).